Een steun in de rug

Moeder op afstand

Een verhaal van pijn, kracht en moederliefde die nooit stopt

 

Ik ben moeder van vier. Drie van hen wonen niet bij mij. Ze zijn onvrijwillig uit huis geplaatst door jeugdzorg. En terwijl mijn buik groeit van nieuw leven, groeit ook het gemis in mijn hart. Elke dag. Elke nacht. Elke ademhaling.

 

Jarenlang zat ik vast in een relatie vol intieme terreur. Geen blauwe plekken aan de buitenkant, maar diepe wonden vanbinnen. Manipulatie. Angst. Controle. Alles in stilte. Het brak me langzaam af. Ik verloor mezelf. Mijn stabiliteit. Mijn stem.

 

Toen ik eindelijk weg durfde te gaan, was ik op. Mijn hoofd vol, mijn hart versleten. En toen kwam jeugdzorg. Zij zagen onrust, chaos, onveiligheid. Wat ze niet zagen, was de moeder die uit alle macht overeind probeerde te blijven. Die haar kinderen nooit in de steek liet, maar zelf jaren geen veiligheid had gekend.

 

Nu zijn ze weg. Mijn drie kinderen. Niet omdat ik geen moeder voor hen wíl zijn, maar omdat ik tijdelijk even niet kon zijn wat zij verdienden. Maar weet dit: ik vecht. Elke dag. Voor rust in mezelf. Voor herstel. Voor terugkeer.

 

Ik ben nu zwanger van mijn vierde kindje. Dit kindje groeit in een moeder die niet meer zwijgt. Die leert, die rouwt, die hoopt. Die liefde voelt voor vier kinderen, en er voor alle vier wil zijn. Niet op afstand, maar thuis. Samen. In warmte en veiligheid.

 

Ik schrijf dit niet voor medelijden. Ik schrijf dit voor alle moeders die door een systeem zijn gescheiden van hun kinderen. Voor vrouwen die overleven in stilte. Voor de kracht die niet altijd zichtbaar is, maar wel bestaat.

 

Ik ben een moeder op afstand. Maar mijn hart is dichtbij.

En ooit, op een dag, zullen mijn kinderen weer weten dat ik nooit ben gestopt met geven: liefde. Onvoorwaardelijk. Echt. En sterker dan ooit.